Af hugðarefnum mínum og annarra

Fréttir af Reðursafninu (Reðasafninu/Reðrasafninu) á Húsavík halda áfram að gleðja áhugafólk um efnið.  Nú síðast var í Fréttablaðinu (?) viðtal við eldhressan safnstjórann sem kvartar ekki yfir skorti á athygli þó að hann hefði getað annað fleiri gestum úr hópi heimamanna á afmælisdegi safnsins: Þeir mættu alls fjórir.

Að skoða skaufana stóra
og skeleggan reðursafnsstjóra
heillaði víst
húsvíska síst:
Í afmælið fengu þeir fjóra.

Útlendingar eru hinsvegar alltaf jafn spenntir og einhver næstum því frægur skrifaði um safnið og Ísland í spænsk blöð og sagði að ekkert á Íslandi hefði jafnast á við þetta stórkostlega safn.

Hann sótti heim fold vorra feðra
og fjölbreytni kannaði veðra,
en kunni sig best
er komst fyrir rest
í helgidóm húsvískra reðra.

Og talandi um helgidóm og heilagleika.  Mér finnst auglýsingin um Símann og Júdas ekki sérlega vel heppnuð; eru þeir ekki að segja að þetta sé svo gamaldags dót að það hefði passað vel á dögum postulanna?

Græðgis- í blossandi -brímanum
þeir bjartsýnir eru hjá Símanum:
Segja þeir fína
framleiðslu sína
en tvöþúsund ár eftir tímanum.

Reyndar hefði verið gagnlegt ef það hefði komið fram hvort slíkur sími fáist fyrir þrjátíu silfurpeninga?