Lendingar og vendingar

Enn ein hátíðin verður haldin í miðborg Reykjavíkur á morgun.  Þá koma handboltahetjurnar heim og landsmenn munu vafalaust flykkjast á strætin til að hylla sína menn.  Ég held nú að ég fari frekar út að skokka en það er þó aldrei að vita - ég fór í bæinn þann 17. júní, á Menningarnótt og að sjálfsögðu á Gay Pride.  Þetta verður reyndar svipað upplegg og á Gay Pride; flottir strákar á bílpalli, Páll Óskar að syngja og allir í stuði nema þá örgustu fýlupokar.

Einhverjum hugnast það eigi
ég ykkur í trúnaði segi:
Að lýðurinn fagni
liði á vagni
sem hommum á hinsegin degi.

Ég las viðtal við nýja borgarstjórann í einhverju sunnudagsblaðanna.  Það lýsti hún þeirri skoðun sinni að flugvöllurinn ætti að fara fljótlega því þar væri besta byggingarlandið (ef ég las rétt).  Í morgun vaknaði ég svo við að sami borgarstjóri var í útvarpinu að lýsa því yfir að flugvöllurinn væri ekki að fara neitt - að minnsta kosti ekki fyrr en eftir 2024. 

Nú les ég hinsvegar á mbl. að silfurverðlaunahafarnir eigi að lenda í Vatnsmýrinni á morgun.  Þar með hefur flugvöllurinn í eitt skipti fyrir öll sannað tilverurétt sinn meðal okkar óbreyttra og má alls ekki fara; það gætu fleiri verðlaunahafar þurft að nota hann í framtíðinni.

Nú vísum við bulli á bug öll
og baráttu-  fyllumst -hug öll:
Fyrir handboltalið
verndum sko við
í Vatnsmýri‘ að eilífu flugvöll.