Að ganga á bak orðanna

Það var frétt á Eyjunni í dag um fráfarandi sendiherra Bandaríkjanna.  Hún (sendiherrann er kona) var búin að boða komu sína á Bessastaði til að kveðja og átti í leiðinni að fá Fálkaorðuna.  Sú orða hefur verið veitt hægri, vinstri síðan Óli varð bóndi þarna suður frá og eiga af henni eintak bæði Jóhannes í Bónus og mannvinurinn Banka-Bjöggi, að ekki sé talað um furstynjuna af Habsburg sem mun vera vinkona Dorritar.

En eitthvað snuggaðist í Óla á síðustu stundu, svo að forsetaritarinn (orðuhafi sjálfur) þurfti að hringja í gemsa sendiherrans og tilkynna að hætt hefði verið við að veita henni krossinn.  Aumingjalegt í alla staði og ekki til þess fallið að auka hróður okkar meðal þjóða.

Örnólfur greyið hann yppti
öxlum og tólinu lyfti:
„Þú færð ekki kross
Carol hjá oss
því um skoðun hann Ólafur skipti“.

„Þegar að þjóðinni herðir
við þurfum að hugsa‘ okkar gerðir
og orðuna þá
aðeins nú fá
þeir sem heiðursins víst eru verðir“.

En ef marka má fréttina sem ég las var því borið við að orðuna fengu aðeins þeir sem væru hennar verðir - eins og Habsborgarafrúin.